کد مطلب:211427 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:110
رسانیدن غذا به تمام اعضاء
فرمود ای مفضل خداوند حكیم علیم قدیر كه این همه اعضای كوچك و بزرگ برای بدن انسان آفریده است با یك غذا همه را نشو و نما می دهد فكر كن چگونه انسان غذا می خورد و این غذا به تمامی اعضاء بدن از دور و نزدیك می رسد.
غذا اول وارد معده می شود و معده آن را طبخ می كند و خالص آن را به جگر می فرستد و در عروق باریكی چند كه در میان معده و جگر قرار داده این عروق مانند پالایشگاهی هستند كه مواد ثقیل و سخت آن به جگر نرسد كه سبب جریحه و زخمی در آن قطعه كوچك
[ صفحه 288]
صنوبری گردد - جگر بسیار نازك است و تاب غذای خشن و غلیظ را ندارد پس باید جگر صافی غذا را قبول كند و در آنجا نیز به لطف تدبیر حكیم خبیر به خون و بلغم و صفراء و سودا تبدیل گردد و از جگر راهها و مجاری باریكی به تمام اعضای بدن هست كه اخلاط از آن مجاری و عروق به سایر اعضاء می رسد و آنچه از این اخلاط كثافت و زیادی باشد در یك ظروفی كه تعبیه شده سرازیر می گردد مثلا آنچه از صفراست به زهره می ریزد و آنچه از سوداست به سپرز می رود و رطوبتها به سوی مثانه جاری می شود و این حكمت در تدبیر بدن و نصب هر عضوی در جای خود و مهیا كردن ادعیه و ظروفی در آن برای فضولات اغذیه مخصوص هر یك و تقسیم اخلاط تا آنكه این زیادتی ها و كثافت ها در بدن پهن نشوند كه مورث فساد بدن و دردها نگردد - پس خداوندی كه چنین نیكو خلق كرده و با نعمت الهی هر یك عضو را مقداری و سهمی مخصوص معین فرمود و ارتباط اعضاء بدن را سایرین به نحوی احسن با نظام دقیق مقرر فرموده است آیا قابل تقدیر و تحمید و ستایش نیست؟!
مفضل می گوید عرض كردم برای من نشو و نمای بدن را وصف فرما كه چگونه نشو و نما می كند تا به كمال تمام برسد؟
حضرت امام صادق (ع) فرمود اول این تدبیر تصویر جنین است در جائی كه دیده نمی بیند و روشنی نیست كه چشم این را دریابد و دستی به آن نمی رسد - در چنان جائی خداوند مدبر و مدیر صورت انسان را در تاریكی نقش و ترسیم می كند و از ذرات مشابه یكی را به صورت چشم و دیگری را گوش و سومی را دهن و قسمتی را استخوان و بعضی را گوشت و برخی را غضروف و به همین ترتیب پوست و رگ و پی نموده و با گردش خون به هم مربوط می سازد تا از رحم خارج گردد آن وقت از جهت آفرینش تمام است و در خلقت آن نقصی مشاهده نمی شود و اعضاء و جوارح و احشاء و امعاء و كاركنان داخلی و خارجی دارد تا نشو و نما یابد - و از راه غذا در اصل تركیب بدن نشو و نما حاصل می گردد و همه اعضاء بر همان تركیبی كه یافته بزرگ می شود ولی به حكم قدرت خدای تعالی رشد و نشو و نمای هر یك اندازه مخصوص دارد كه بدان اندازه كمال خود می رسد بزرگتر نمی شود نسبت هر عضوی به عضو دیگر از اول آفرینش محفوظ است و در تكامل هم به همان نسبت بزرگ می شود و این نسبت در بزرگی و خردسالگی تفاوت نمی كند تا به كمال رشد خود برسد و تا آخر عمرش رشد و نما نیست بلكه نشو و نمای اعضاء حدی دارد «كه تا سی سالگی» به كمال خود می رسد آیا این لطف حكیم قدیر نیست آیا این تقسیم تكاملی از طبیعت بی شعور است؟!
[ صفحه 289]
غذا اول وارد معده می شود و معده آن را طبخ می كند و خالص آن را به جگر می فرستد و در عروق باریكی چند كه در میان معده و جگر قرار داده این عروق مانند پالایشگاهی هستند كه مواد ثقیل و سخت آن به جگر نرسد كه سبب جریحه و زخمی در آن قطعه كوچك
[ صفحه 288]
صنوبری گردد - جگر بسیار نازك است و تاب غذای خشن و غلیظ را ندارد پس باید جگر صافی غذا را قبول كند و در آنجا نیز به لطف تدبیر حكیم خبیر به خون و بلغم و صفراء و سودا تبدیل گردد و از جگر راهها و مجاری باریكی به تمام اعضای بدن هست كه اخلاط از آن مجاری و عروق به سایر اعضاء می رسد و آنچه از این اخلاط كثافت و زیادی باشد در یك ظروفی كه تعبیه شده سرازیر می گردد مثلا آنچه از صفراست به زهره می ریزد و آنچه از سوداست به سپرز می رود و رطوبتها به سوی مثانه جاری می شود و این حكمت در تدبیر بدن و نصب هر عضوی در جای خود و مهیا كردن ادعیه و ظروفی در آن برای فضولات اغذیه مخصوص هر یك و تقسیم اخلاط تا آنكه این زیادتی ها و كثافت ها در بدن پهن نشوند كه مورث فساد بدن و دردها نگردد - پس خداوندی كه چنین نیكو خلق كرده و با نعمت الهی هر یك عضو را مقداری و سهمی مخصوص معین فرمود و ارتباط اعضاء بدن را سایرین به نحوی احسن با نظام دقیق مقرر فرموده است آیا قابل تقدیر و تحمید و ستایش نیست؟!
مفضل می گوید عرض كردم برای من نشو و نمای بدن را وصف فرما كه چگونه نشو و نما می كند تا به كمال تمام برسد؟
حضرت امام صادق (ع) فرمود اول این تدبیر تصویر جنین است در جائی كه دیده نمی بیند و روشنی نیست كه چشم این را دریابد و دستی به آن نمی رسد - در چنان جائی خداوند مدبر و مدیر صورت انسان را در تاریكی نقش و ترسیم می كند و از ذرات مشابه یكی را به صورت چشم و دیگری را گوش و سومی را دهن و قسمتی را استخوان و بعضی را گوشت و برخی را غضروف و به همین ترتیب پوست و رگ و پی نموده و با گردش خون به هم مربوط می سازد تا از رحم خارج گردد آن وقت از جهت آفرینش تمام است و در خلقت آن نقصی مشاهده نمی شود و اعضاء و جوارح و احشاء و امعاء و كاركنان داخلی و خارجی دارد تا نشو و نما یابد - و از راه غذا در اصل تركیب بدن نشو و نما حاصل می گردد و همه اعضاء بر همان تركیبی كه یافته بزرگ می شود ولی به حكم قدرت خدای تعالی رشد و نشو و نمای هر یك اندازه مخصوص دارد كه بدان اندازه كمال خود می رسد بزرگتر نمی شود نسبت هر عضوی به عضو دیگر از اول آفرینش محفوظ است و در تكامل هم به همان نسبت بزرگ می شود و این نسبت در بزرگی و خردسالگی تفاوت نمی كند تا به كمال رشد خود برسد و تا آخر عمرش رشد و نما نیست بلكه نشو و نمای اعضاء حدی دارد «كه تا سی سالگی» به كمال خود می رسد آیا این لطف حكیم قدیر نیست آیا این تقسیم تكاملی از طبیعت بی شعور است؟!
[ صفحه 289]